ವಿಜಯನಗರದ ಅರ್ಚಕರು ತುಂಬಾ ದುರಾಸೆಯವರಾಗಿದ್ದರು. ಆತ ಯಾವಾಗಲೂ ರಾಜನಿಂದ ಕೆಲವು ನೆಪದಲ್ಲಿ ಹಣ ಸಂಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಒಂದು ದಿನ ರಾಜ ಕೃಷ್ಣದೇವ ರಾಯ ಹೇಳಿದರು, “ಸಾಯುತ್ತಿರುವಾಗ, ನನ್ನ ತಾಯಿ ಮಾವಿನಹಣ್ಣನ್ನು ತಿನ್ನುವ ಆಸೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು, ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಪೂರೈಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಅವರ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ತರಲು ಏನಾದರೂ ಇದೆಯೇ? ”
ಪೂಜಾರಿ ಹೇಳಿದರು. “ರಾಜ, ನೀನು ೧೦೮ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೆ ಚಿನ್ನದ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದರೆ ಆಕೆಯ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ.”
ರಾಜ ಕೃಷ್ಣದೇವ ರಾಯ ನೂರಾ ಎಂಟು ಚಿನ್ನದ ಮಾವುಗಳನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿದರು. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಆ ಚಿನ್ನದ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮೋಜು ಮಾಡಿದರು.
ತೆನಾಲಿ ರಾಮನು ಈ ದುರಾಶೆಯ ಪುರೋಹಿತರ ಮೇಲೆ ತುಂಬಾ ಕೋಪಗೊಂಡನು. ಅವನು ಅವರಿಗೆ ಪಾಠ ಕಲಿಸಲು ಎದುರು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದನು.
ತೆನಾಲಿ ರಾಮ ಅವರ ತಾಯಿ ತೀರಿಕೊಂಡಾಗ, ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ, ಪೂಜಾರಿಯನ್ನು ತೆನಾಲಿ ರಾಮನ ಮನೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ಅವನ ತಾಯಿಯ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಶಾಂತಿ ತರಲು ಅವಳು ತುಂಬಾ ಬಯಸಿದ್ದನ್ನು ನೀಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದನು.

ತೆನಾಲಿ ರಾಮನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೂರಾ ಎಂಟು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಒಳ್ಳೆಯ ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನಲು ಮತ್ತು ಕುಡಿಯಲು ಬಂದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಕಂಬಳದ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತಾಗ, ತೆನಾಲಿ ರಾಮನು ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿ ತನ್ನ ಸೇವಕರಿಗೆ, “ಹೋಗು, ಬಿಸಿ ಕಬ್ಬಿಣದ ಸರಳುಗಳನ್ನು ತಂದು ಈ ಪುರೋಹಿತರ ಹಣೆಯ ಮೇಲೆ ಇರಿಸಿ” ಎಂದು ಹೇಳಿದನು. ಯಾವಾಗ
ಪುರೋಹಿತರು ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿದರು, ಅವರು ಕೂಗಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಎದ್ದು ಬಿದ್ದು ಬಾಗಿಲಿನ ಕಡೆ ಓಡಿದರು. ಆದರೆ ಸೇವಕರು ಅವರನ್ನು ಹಿಡಿದು ತಡೆದರು. ಈ ವಿಷಯ ರಾಜನಿಗೆ ತಲುಪಿತು. ಅವನು ಬಂದು ಅರ್ಚಕರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿದನು.

ರಾಜ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ ಕೇಳಿದನು , ” ತೆನಾಲಿ ರಾಮ, ಏನಿದು ಉದ್ದಟತನ ?”
ತೆನಾಲಿ ರಾಮ ಉತ್ತರಿಸಿದ, “ಮಹಾರಾಜರೇ ನನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ಕೀಲು ನೋವು ಇತ್ತು. ಸಾಯುವಾಗ ಅವರಿಗೆ ತೀವ್ರ ನೋವು ಇತ್ತು. ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಬಿಸಿ ಕಬ್ಬಿಣದ ಬರೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಬೇಕು ಎಂಬ ಬಯಕೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವಳ ಆಸೆ ಈಡೇರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ಅರ್ಚಕರ ಮೇಲೆ ಬಿಸಿ ಕಬ್ಬಿಣದ ಬರೆಗಳನ್ನು ಹಾಕಲು ಯೋಚಿಸಿದೆ, ಇದರಿಂದ ಆಕೆಯ ಆತ್ಮವು ಶಾಂತಿಯಿಂದ ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಪಡೆಯುತ್ತದೆ. ”

ರಾಜ ನಕ್ಕ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿದರು.